بانکوک در دلتای رودخانه چائو فرایا ، در فاصله 25 مایلی (40 کیلومتری) از خلیج تایلند واقع شده است. در گذشته به دو شهرداری تقسیم شده بود - كرونگ تپ در ساحل شرقی و تون بوری در غرب - كه به وسیله چندین پل متصل بودند. در سال 1971 این دو به عنوان یک استان استان با یک دولت واحد شهری متحد شدند. در سال 1972 ، این شهر و دو استان اطراف در یك استان به نام كرونگ تپ ماها ناخون (كلان شهر بانكوك) ادغام شدند. این کلان شهر یک شهر شلوغ و شلوغ است که دارای معابد ، کارخانه ها ، مغازه ها و خانه هایی است که در کنار جاده ها و کانال های آن افزوده شده است. این شهر همچنین یک مقصد مهم گردشگری است که به دلیل داشتن جاذبه های فرهنگی فراوان و یک زندگی شبانه که شامل تجارت جنسی در حال شکوفایی است ، ذکر شده است.

نام بانکوک که معمولاً توسط بیگانگان استفاده می شود ، براساس یک تفسیر ، از اسمی گرفته شده است که مربوط به زمان قبل از ساخت شهر است - دهکده یا منطقه (بنگ) آلوهای وحشی (ماکوک). تایلندی ها پایتخت خود را Krung Thep می نامند ، که اولین بخش از نام رسمی رسمی و رسمی آن به معنای "شهر خدایان ، شهر بزرگ ، اقامتگاه بودا زمرد ، شهر غیرقابل نفوذ" (آیوتیا) از خدا ایندرا است. پایتخت بزرگ جهان که دارای نه سنگهای قیمتی گرانبها است ، شهر شاد در کاخهای عظیم سلطنتی بسیار زیاد که شبیه به اقامتگاه آسمانی است و در آنجا می توان از خدایان تناسخ شده ، شهری که توسط ایندرا ساخته شده و توسط ویشنوکارم ساخته شده است ، یاد کرد. " "شهر فرشته ها."

ولسوالی های دولتی و تجاری شهر مکان های سنتی را اشغال می کنند. دفاتر دولتی در ابتدا در مجتمع های دیواری کاخ بزرگ 18 قرن قرار داشتند ، اما تا اواخر قرن 19 آنها کاخ ها و عمارتهای اطراف را اشغال کردند. بوروکراسی سپس به بیرون ساختمانها و منازل اداری به سبک استعماری یا تایلندی ها در نزدیکی جاده Ratchadamnoen Road گسترش یافت. ساختمان های چند طبقه برای پاسخگویی به تقاضای روزافزون به فضا ساخته شده اند و ترکیبات سنتی دولت نیز ساخته شده است. تعدادی اردوگاه بزرگ در اطراف و شمال تالار مجلس شورای ملی منطقه نظامی را تشکیل می دهند.
هنگامی که بانکوک در قرن 18 میلادی به پایتخت ملی تبدیل شد و ارگ آن به سواحل شرقی رودخانه Chao Phraya منتقل شد ، تجار و بازرگانان چینی که این سایت را اشغال می کردند ، مسافت کوتاهی را به سمت جنوب به منطقه ای منتقل کردند که اکنون با نام سام پنگ شناخته می شود. تجارت در ابتدا در خانه های چوبی و خاکی یک طبقه انجام می شد. در اوایل دهه 1900 ، تعدادی از خیابانها با خانه های سنگ تراشی دو طبقه ساخته شده بودند. این ولسوالی در حال گسترش اکنون حاوی ردیف مغازه هایی است که گاه پنج یا چند طبقه بلند دارند. انبارها در هر دو رودخانه درست در جنوب سام پنگ قرار دارند ، در حالی که صنعت در سام رونگ ، جنوب بندر متمرکز است. زندگی شبانه در جاده پات پونگ شکوفا می شود. ولسوالی مالی جاده سیلوم است.

خانه ها به طور کلی شامل خانه های چوبی کوچک ، جدا از یک یا دو طبقه یا خانه های ردیفی است. بسیاری از اینها ازدحام جمعیت هستند زیرا تعداد بسیار کمی از آنها برای پذیرش جمعیت رو به گسترش وجود دارد. برنامه های دولت به تنهایی برای رفع کمبود مسکن کافی نیست ، و بودجه بانک جهانی نیز برای ساخت مسکن کم درآمد از جمله پیشرفت های Din Daeng و Hua Mak استفاده شده است. دولت اجازه می دهد تا squatters زمین های عمومی بلااستفاده را اشغال کند. تعداد اسکواش ها اندک است و بیشتر آنها در منطقه Khlong Toei در نزدیکی بندر متمرکز شده اند.

با شروع دهه 1960 ، مسکن به سرعت در شهر توسعه یافت. از اواسط دهه 1970 تا اواسط دهه 1980 بیش از 100000 واحد جدید ساخته شد. در مناطق درون شهری نیز بر نوسازی تأکید شده است. توسعه دهندگان املاک و مستغلات خصوصی خانه هایی را برای گروه های با درآمد متوسط ​​فراهم می کنند و بسیاری از سازمان های دولتی خانه هایی را برای کارمندان خود فراهم می کنند. خانه ها ممكن است در محوطه كوچك و با امکانات بهداشتي احمقانه شلوغ شوند. این تحولات به طرز حیرت انگیزی در حاشیه شهر گسترش یافته است.

مسکن لوکس ، عمدتا برای جامعه ثروتمند خارجی ، معمولاً به شکل سازه های سنگ تراشی بزرگ ، مدرن و دو طبقه قرار می گیرد که در ترکیبات خصوصی قرار داده شده و مجهز به محله ها و آشپزخانه های جداگانه خدمتکاران هستند. بانگ کاپی شاید مرفهترین محله باشد. دفاتر بلند ، هتل ها و آپارتمان ها به طور فزاینده ای متداول هستند.